19. Hier

Zomer 2019. Ik sta aan het einde van de ziekenhuisgang en staar naar buiten, de telefoon nog in mijn hand omdat ik het nieuws moest delen. Een verpleegster loopt naar me toe, reikt me woordeloos een glas water aan. We knikken naar elkaar. De verpleegster loopt zachtjes weg. Ik kijk weer naar buiten en neem een slok. Hij is er niet meer. Ik staar naar de lucht, de wolken. Hoor de stilte om me heen. En denk: tien minuten geleden ademde hij nog. 

Een moment bevroren in de tijd. De tijd lijkt een aaneenschakeling van dergelijke momenten. Het beeld staat even stil. Je prent het in je hoofd, bewust, onbewust. Dan stroomt alles weer door. De wolken waaien mee met de wind, harde voetstappen klinken, gelach in de verte. De stilte is verstoord, het glas is leeg.

In mijn dromen is het huis waarin ik opgroeide, en mijn vader ook opgroeide, nog altijd hoe het was in 1980. Als ik er nu langs ga, is het wel hetzelfde huis, maar bijna niet te herkennen. Het huis in mijn dromen heeft klimop aan de voorkant, bomen aan de zijkant, heeft een serre met een hoekbank en hangplanten, heeft een slaapkamer met een groen bed. In mijn dromen dreigt er in of om het huis vaak gevaar. Ik verstop me of probeer te vluchten.

Alles verandert, altijd. Zo is het nu eenmaal. Maar mijn hart kan het niet bijhouden. Mijn hoofd wil terug in de tijd. Vasthouden, niet vergeten. Herinneren. Niet omdat het allemaal zo mooi en leuk was, maar omdat het was.

Zomer 1993. Ik wil naar London, want daar bruist het, daar is het leven waar ik naar verlang. Mijn vader helpt me de reis voor te bereiden. Brengt me naar het vliegveld. Ik zal daar mijn achttiende verjaardag vieren, met een vriendin. Veel leuker dan thuis, bij mij ouders. Hij omhelst me stevig, maar daar heb ik weinig aandacht voor. Als het vliegtuig opstijgt, tuur ik uit het raampje, naar de lucht, de wolken. Ik voel de vrijheid in mijn buik. 

Zomer 1991. Op een bergtop in Oostenrijk sta ik als eenzelvige tiener te zwijgen. Ik bewonder het uitzicht, maar ben er niet echt bij. In mijn gedachten ben ik altijd ergens anders. Mijn vader kijkt naar me, peilt me, zoals ik ook zo vaak bij hem doe. We cirkelen om elkaar heen, als twee vogels in de lucht. Ik had hem kunnen vertellen van de wandeling die ik maakte in de buurt van het hotel, alleen. Van de man die een hele tijd achter me aan liep en ineens mijn hand pakte. De voelbare dreiging, niemand in de buurt die kon helpen. Ik had me losgerukt, was hard weggerend. Ik had het kunnen vertellen. Maar dat deed ik natuurlijk niet. 

Herinneringen waarmee ik iets probeer te grijpen. De kern van wie hij was en wie wij samen waren. Vader en dochter. Maar we staan niet stil, we liggen niet vast, we zijn nog altijd in beweging. Af en toe raken we elkaar aan. Vervolgens cirkelen we weer door, om en langs elkaar heen. Twee zielen, tuimelend door de tijd.

Zomer 1981. Tijdens het avondeten zitten we met het hele gezin aan tafel. Ik tuur naar mijn bord, het eten gaat als altijd moeizaam. Maar na het eten sta ik op, loop naar zijn stoel, ga achter hem staan, en sla mijn armen om zijn nek. Hij pakt m’n handen en zo staan en zitten we een tijd : verbonden. Het wordt rustig in mijn hoofd. Vanaf dan is dit ons vast ritueel na het eten. 

Als ik langs oude huizen fiets door oude straten van de stad, stel ik me voor wie daar vroeger woonden en wie daar toen liepen. Het zijn dezelfde huizen waar nu andere mensen wonen, met hun levens, hun verhalen, hun verdriet, hun herinneringen. Allemaal gewoon: mensen, met alles wat daarbij hoort. Jij en ik. Ik kijk veel naar oude foto’s, van mensen uit vervlogen tijden. De kinderen van toen in een voor mij bekende straat. De hoopvolle, onschuldige gezichtjes. Het is diezelfde straat waar nu andere kinderen naar elkaar roepen en met elkaar spelen. Nog even en hun kindertijd is voorbij. Maar in hun hart en hoofd zal het nooit voorbij zijn. 

Alles is hier op hetzelfde moment. Niet wij maar de tijd is inwisselbaar.

 

De afbeeldingen bij dit blog komen uit de graphic novel Here van Richard McGuire. In deze graphic novel zien we steeds dezelfde kamer van een huis, maar reizen we door de tijd op die ene plek. We zien in steeds verschillende scenes wat zich daar op allerlei verschillende momenten in de geschiedenis heeft afgespeeld.